หากินกับ "เนื้อหมา" ควรถึงเวลาต้องสิ้นสุด

ลินา กินติง เจ้าของร้าน "Mechio Restaurant" ในเมืองเมดัน จังหวัดสุมาตราเหนือ ที่ขายอาหารปรุงจากเนื้อสุนัขแบบครบวงจร ทั้งแกงเนื้อสุนัข, เนื้อสุนัขย่าง และซุปเนื้อสุนัข ที่ทำรายได้จนเธอสามารถส่งลูก 2 คน เข้าเรียนในโรงเรียนเอกชนได้ 

แต่ทุกวันนี้ กินติงที่เปิดร้านมานาน 12 ปีแล้ว กำลังกังวลว่าแหล่งรายได้เพียงแหล่งเดียวของเธอ จะถูกพรากไปในไม่ช้า หลังมีการปราบปรามการค้าเนื้อสุนัข โดยหน่วยงานท้องถิ่นในหลายพื้นที่ของประเทศ ทำให้พวกเจ้าของร้านอาหารอย่าง กินติงวิตกว่าจะมีคำสั่งห้ามการขายเนื้อสุนัขทั่วประเทศเกิดขึ้นตามมา 

กินติงบอกว่า เธอกับผู้ค้าเนื้อสุนัขคนอื่น ๆ ได้ปรึกษากันแล้ว และเตรียมจะไปประท้วงที่ด้านนอกสำนักงานของนายกเทศมนตรี ถ้าการค้าเนื้อสุนัขกลายเป็นสิ่งผิดกฎหมายในเขตพื้นที่ของเธอ เพราะเธอไม่สามารถยอมรับได้ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ขายเนื้อสุนัขอีกต่อไป เธอจะเอาเงินจากที่ไหนมาใช้จ่าย 

เมื่อเดือนที่แล้วทางการจังหวัดสุลาเวสี ได้ประกาศห้ามการฆ่าและจำหน่ายเนื้อสุนัขและเนื้อแมว ที่ "Tomohon 'Extreme' Market" ที่มีชื่อเสียงกระฉ่อนมายาวนาน ทั้งในสถานะสถานีที่ท่องเที่ยวอันนาสะพรึงและสัญลักษณ์ของการทารุณกรรมสัตว์

แครอลล์ เซนดัค นายกเทศมนตรีเมืองโทโมฮอน ได้ออกคำสั่งห้าม ที่ถือเป็นความสำเร็จของนักรณรงค์ด้านสวัสดิภาพสัตว์ที่เคลื่อนไหวมาหลายปี โดยระบุว่าการค้าขายเนื้่อสุนัขและแมว เป็นความโหดร้ายโดยไม่จำเป็น และเสี่ยงต่อการแพร่เชื้อโรคพิษสุนัขบ้า

ทางการเขตและท้องที่อื่น ๆ ก็มีการประกาศแผนการแบบเดียวกัน โดยเฉพาะในกรุงจาการ์ตาที่เป็นเมืองหลวง ที่กำลังอยู่ในขั้นตอนของการร่างกฎหมาย กำหนดให้การค้าเนื้อสุนัขและแมวเป็นสิ่งผิดกฎหมาย ซึ่งนักเคลื่อนไหวต่างหวังว่า การเคลื่อนไหวในเมืองหลวงจะขยายไปสู่ทั่วประเทศในที่สุด 

เมืองเมดันยังไม่ได้ออกกฎหมายห้ามเนื้อสุนัขแบบครอบคลุม แม้ว่านายกเทศมนตรีบ็อบบี นาซูชัน ซึ่งเป็นบุตรเขยของประธานาธิบดีโจโก วิโดโด หรือ "โจโกวี" จะออกหนังสือเวียนเมื่อปี 2565 สั่งห้าม "เนื้อสุนัขเชิงพาณิชย์" ในตลาด และเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกห้ามขาย ร้าน Mechio Restaurant ของกินติง ที่ปกติจะฆ่าสุนัขวันละประมาณ 10 ตัว ได้เปลี่ยนไปใช้เนื้อสุนัขที่ผ่านผู้จัดจำหน่าย หรือสมาชิกของชุมชนในท้องถิ่น ที่ต้องการขายให้ร้านอาหารโดยตรง 



ร้านของกินติงยังรับซื้อสุนัขที่เคยเป็นสัตว์เลี้ยงที่เจ้าของไม่ต้องการ เช่น "Bimbim" สุนัขพันธุ์ผสม ที่เจ้าของเอามาขาย หลังตัดสินใจว่ามันตัวโตเกินกว่าจะเลี้ยงไว้ที่บ้าน มิออน สิเตปู สามีของกินติง อ้างว่าเนื้อสุนัขไม่ใช่แค่อร่อย แต่ยังเป็นอาหารแบบดั้งเดิมของเกาะสุมาตรา โดยนิยมบริโภคในหมู่ชาวพื้นเมือง "บาตัก" (Batak) ซึ่งเป็นชนกลุ่มย่อย ๆ ที่เป็นคริสเตียนที่มีถิ่นกำเนิดบนเกาะนี้... สิเตปูยังเถียงด้วยว่า

"ถ้าไม่อร่อย แล้วผมจะหาเลี้ยงชีพจากมันทุกวันตลอด 12 ปีที่ผ่านมาได้อย่างไร"

การค้าเนื้อสุนัข ยังคงเป็นประเด็นขัดแย้งที่ไม่น่าจะหาทางลงได้ง่าย ๆ คนที่ต่อต้านส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากความกังวลเรื่องการแพร่กระจายของโรคพิษสุนัขบ้าและโรคอื่น ๆ เป็นที่ทราบกันว่าโรคพิษสุนัขบ้าเป็นโรคประจำถิ่นในอินโดนีเซีย และพบได้ในจังหวัดส่วนใหญ่ทั่วประเทศ รวมถึงทั้ง 6 จังหวัดบนเกาะสุลาเวสี

โลลา เว็บเบอร์ ผู้อำนวยการโครงการต่าง ๆ ของ "Humane Society International" ให้ความเห็นว่า สุลาเวสีเหนือเป็น

"ศูนย์กลางของการค้าเนื้อสุนัขและแมวที่โหดร้ายและอันตรายของอินโดนีเซีย ความโหดร้ายเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ และยังก่อให้เกิดความเสี่ยงด้านสาธารณสุข ทั้งจากการฆ่าอย่างเปิดเผยและเนื้อสัตว์ที่ปนเปื้อน" 

เว็บเบอร์ยังพูดถึงการห้ามจำหน่ายเนื้อสุนัขและแมวว่า เป็นชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ด้านสวัสดิภาพสัตว์ และความปลอดภัยสาธารณะ ซึ่งจะไม่มีวันที่สุนัขและแมวถูกทุบด้วยกระบอง ถูกพ่นด้วยไฟที่ตลาดโทโมฮอนอีกต่อไป เราหวังว่าข้อตกลงที่ "ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน" จะกำหนดมาตรฐานสำหรับตลาดและผู้นำคนอื่น ๆ ให้ปฏิบัติตาม

ดูเหมือนกินติงจะพยายามปกป้องอาหารเนื้อสุนัขอย่างสุดความสามารถ เธอบอกด้วยว่าพวกสัตว์เลี้ยงที่เจ้าของเอามาขาย มักจะอ้วนท้วนสมบูรณ์กว่าและมีความชุ่มฉ่ำกว่าพวกจรจัด เธอยังอ้างด้วยว่า

"เรารักสุนัขนะ แต่เราก็ต้องทำมาหากิน" 

แม้ว่าการบริโภคเนื้อสุนัข จะเป็นรากเหง้าของวัฒนธรรมที่ลึกซึ้งในจังหวัดสุมาตราเหนือ แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่อยู่ในวงการนี้ ที่จะต่อต้านการห้ามจำหน่ายเนื้อสุนัข เช่นที่ร้าน "Galilea" ในเมืองเมดัน เจ้าของร้านคือ โอเบ็ต กินติง ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องใด ๆ กับเจ้าของร้าน "Mechio Restaurant" บอกว่า เขาเป็นคนรักสุนัข แต่ร้านของเขามีเนื้อสุนัขขาย นอกเหนือจากหมู ไก่และปลา เขาบอกด้วยว่า

"สุนัขเป็นเหมือนเพื่อนของเรา พวกมันช่วยเหลือเราและทำงานสำคัญ เช่น ดูแลบ้าน พวกมันเป็นสัตว์ใจดี"

เขาเข้าใจเรื่องที่จะมีการห้ามจำหน่ายเนื้อสุนัขในอินโดนีเซีย กรณีที่มีการบังคับใช้ทั่วประเทศและนำไปใช้กับทุกคนอย่างเป็นธรรม แทนที่จะเจาะจงในบางพื้นที่อย่างโทโมฮอนและจาการ์ตา

โอเบ็ตบอกด้วยว่า บางคนไม่อยากไปกินที่ร้านของเขาเพราะขายเนื้อสุนัขด้วย และพวกเขาก็ไม่สนับสนุนการขายเนื้อสุนัข เพราะคิดว่าอาหารที่ขายอยู่จะปนเปื้อนกับเนื้อสุนัข แต่เขาอ้างว่ามีความระมัดระวังไม่ให้เนื้อสัตว์ปนกัน และถ้าเมื่อใดที่เนื้อสุนัขเป็นสิ่งผิดกฎหมายในอินโดนีเซีย เขาก็พร้อมจะสนับสนุนและจะทำให้ลูกค้าเข้าใจด้วย