เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ชาวมูโนะเหยื่อโกดังพลุระเบิด ตกงานกว่า 500 คน

19 สิงหาคม 2566 ความคืบหน้าโกดังพลุมูโนะระเบิด ล่าสุดพบว่ามีชาวบ้านได้นำสินค้าที่อยู่ในบ้านเช่า และไม่ได้รับความเสียหายมาวางจำหน่ายในราคาถูก เพื่อให้ได้เงินมาใช้จ่ายหรือประทังชีวิต แต่ไม่ค่อยได้รับความสนใจจากผู้บริโภค เงินที่ได้รับจากการเยียวยาก็ค่อย ๆ หมดไป จนกลายสภาพเป็นผู้ว่างงาน หรือไม่มีรายได้ในแต่ละวันเพียงบาทเดียว

ทั้งนี้ จากการรวบรวมข้อมูลของสำนักงานแรงงาน จ.นราธิวาส มีชาวบ้านได้รับผลกระทบ ทั้งหมด 2,146 คน ในจำนวนี้ 501 คน ตกงาน แบ่งเป็น

• 1.อยู่ในระหว่างดิ้นรนหางานทำ 154 คน
• 2.ลงทะเบียนสมัครงาน 48 คน
• 3.มีความต้องการฝึกงานด้านอาชีพต่าง ๆ 189 คน
• 4.ได้ลงทะเบียนเพื่อต้องการฝึกอาชีพหลังจากเหตุการณ์โกดังพลุระเบิดคลี่คลาย จะได้มีอาชีพติดตัว จำนวน 110 คน

ซึ่งใน 501 คน ไม่รวมไปถึงชาวบ้านที่ไปเช่าร้านจำหน่ายสินค้าในตลาดมูโนะอีก 200 คน ที่ปัจจุบันอยู่ในสภาวะตกงานเหมือนกับชาวบ้าน 501 คน ที่ได้แจ้งความจำนงต่อสำนักงานแรงงาน จ.นราธิวาส 

นายซัมรี อาแว ผู้เช่าร้านจำหน่ายเสื้อผ้าชุดนักเรียน กล่าวว่า ตนไม่ได้ต้องการเรียกร้องอะไรมากมาย แต่ต้องการได้ค่าชดเชยข้าวของที่อยู่ด้านใน ตอนนี้เพิ่งได้มาเพียง 2 หมื่นบาท แต่ทรัพย์สินที่อยู่ในร้านเกือบ 2 แสนบาท หลังทรัพย์สินเสียหาย ตอนนี้ไม่มีอาชีพ ไม่มีรายได้เข้าครอบครัว ส่วนลูกก็ยังเรียนอยู่ ร้านของตนเสียหายมาก ขนาดนำของในร้านมาลดราคา ก็ขายได้ไม่ถึงครึ่ง ไม่มีใครซื้อ มีทั้งเสื้อผ้าเด็ก กระเป๋านักเรียน รองเท้า วอนรัฐเร่งเยียวยาให้หน่อย เพราะว่าชาวบ้านมูโนะลำบากกันทุกคน

ส่วนของการเคลียร์หรือปรับพื้นที่จุดศูนย์กลางที่ตั้งโกดังเก็บดอกไม้ไฟ ล่าสุด เจ้าหน้าที่หน่วยพัฒนาเคลื่อนที่ 41 ยังคงปฏิบัติหน้าที่ต่อเนื่องในการใช้รถแบคโฮตักเศษซากหิน และซากปรักหักพังนำไปทิ้ง โดยสามารถเคลียร์หรือปรับพื้นที่แล้วเสร็จไปประมาณร้อยละ 80 เหลืออีกร้อยละ 20 ก่อนส่งมอบงานให้กับเจ้าหน้าที่ปฏิรูปที่ดินและผังเมือง เข้าไปทำการวางผังเพื่อทำการก่อสร้างบ้านให้กับชาวบ้านได้ทันที

ขณะเดียวกัน นายสิทธิโชติ ดือราแม ที่ปรึกษาชุมชนท่องเที่ยวตลาดมูโนะ ได้ร่วมกับผู้ใจบุญนำเงินจำนวนหนึ่ง เดินแจกจ่ายให้กับชาวบ้านผู้ได้รับผลกระทบ ซึ่งอย่างน้อยสามารถนำเงินไปใช้จ่ายในส่วนที่จำเป็นในการใช้ชีวิตประจำวัน เพราะทราบดีว่าเงินที่ทางราชการให้การเยียวยาในเบื้องต้น มีไม่เพียงพอที่จะนำมาใช้จ่ายแบบรายวัน