เจ้าของร้านหมูปิ้งจิ๋ว 7 ไม้ 10 บาทเผยไม่โกรธสาวโพสต์ดรามา

จากกรณีที่หญิงสาวรายหนึ่งได้โพสต์เฟซบุ๊ก  เล่าประสบการณ์ หลังได้ไปซื้อหมูปิ้งที่ร้านแห่งหนึ่งในพื้นที่ จ.บุรีรัมย์ พร้อมเผยภาพหมูปิ้งที่มีขนาดชิ้นเล็กผิดหูผิดตา ราวกับว่าเป็นเพียงเศษของเนื้อหมู ติดอยู่ที่ปลายไม้  พร้อมกับระบุข้อความว่า "ขยี้ตาแรงมาก   นี่คือเรื่องจริงในประเทศบุรีรัมย์   น้ำตาสิไหล   7ไม้10 บาท   (หมูปิ้งยุคลุง)"  หลังจากโพสต์ดังกล่าวถูกเผยแพร่ออกไป ได้มีชาวเน็ตเข้าไปแสดงความคิดเห็นกันเป็นจำนวนมาก   ซึ่งความเห็นก็แตกต่างกัน  บางคนบอกว่า ไม่เห็นหมูปิ้งที่ไหนชิ้นเล็กขนาดนี้มาก่อน พร้อมตั้งคำถามว่า แบบนี้ทำไมไม่รวบเป็นไม้เดียวไปเลย?  เพราะทำแบบนี้เปลืองไม้เปล่าๆ  ปริมาณอันน้อยนิดของหมูปิ้งแต่ละไม้ พร้อมแซวขำ ๆ ว่า อย่าหายใจแรงเดี๋ยวหมูปลิวหาย   ขณะที่บางคนกลับมองว่า ในราคา 7 ไม้ 10 บาท เป็นอะไรที่ถูกมาก ๆ เผลอ ๆ ทางร้านแทบไม่ได้กำไร เพราะแค่ค่าไม้ก็เท่าไหร่แล้ว  จนกลายเป็นกระแสดรามาในโลกโซเซียล  

              
12 พฤศจิกายน 2564  ผู้สื่อข่าวได้เดินทางไปยังขายหมูปิ้งดังกล่าว  ชื่อร้าน “หมูปิ้งโบราณ 1.5  บาท”  ตั้งขายอยู่ริมถนนสายบุรีรัมย์ – นางรอง ขาเข้าตัวเมืองบุรีรัมย์  ต.อิสาณ  อ.เมืองบุรีรัมย์   โดยมี น.ส.อภิญญา ทิมประเสริฐ  หรือปีใหม่ อายุ 23 ปี และนายศตวรรษ  ทองนำ  หรือแก๊ป  อายุ 27 ปี สองสามีภรรยา  เป็นเจ้าของร้าน  ได้พาลูกน้อยวัย 4 ขวบ มาขายหมูปิ้งด้วย ส่วน น.ส.อภิญญา  หรือปีใหม่  ก็กำลังตั้งครรภ์ลูกคนที่ 2  ด้วย   ซึ่งวันนี้ก็มีลูกค้ามาแวะเวียนมาซื้อหมูปิ้งอย่างไม่ขาดสาย  

 

จากการสอบถาม น.ส.อภิญญา   ผู้เป็นภรรยา  เล่าว่า   ปกติตนมีอาชีพเป็นเซลขายรถยนต์อยู่ที่กรุงเทพฯ   แต่ช่วงโควิดยอดขายน้อยจึงตัดสินใจลาออก   ส่วนสามีก็เป็นช่างแต่ก็ไม่ค่อยมีงานเหมือนกัน ซึ่งสามีเป็นคนบุรีรัมย์  จึงตัดสินในกลับบ้านเกิดแล้วมาลองขาหมูปิ้งโบราณสูตรที่คิดค้นขึ้นเองขายไม้ละ 1.5 บาท หรือ 7 ไม้ 10 บาท เพื่อให้ลูกค้าทุกกลุ่มอาชีพรวมไปถึงเด็กนักเรียนสามารถซื้อรับประทานได้  ก็เพิ่งขายมาได้ 15 วันกระแสตอบรับจากลูกค้าค่อนข้างดี  ขายได้เฉลี่ยวันละ 1,000 – 1,500 ไม้ หักต้นทุนแล้วก็มีกำไรเกือบครึ่ง   ถือว่าเป็นรายได้ที่ดี 

 

ส่วนกระแสดรามาที่มีลูกค้าไปโพสต์ในโลกโซเชียลว่าหมูปิ้งร้านตนเองไซด์เล็กราคาแพงนั้น  ก็เป็นสิทธิ์ของลูกค้าที่จะติชมได้ไม่ว่าจะปริมาณหรือรสชาติ   ซึ่งตนเองก็ไม่ได้โกรธกลับขอบคุณลูกค้าด้วยซ้ำที่ทำให้คนรู้จักร้านของตนเองมากขึ้น   ส่วนลูกค้าจะมาอุดหนุนหรือไม่ก็เป็นสิทธิของลูกค้าอยู่แล้ว   แต่ส่วนตัวยืนยันว่าจะยังขายขนาดเท่านี้และราคานี้เพราะถือเป็นเอกลักษณ์ของที่ร้านที่ตั้งใจจะทำไม่เหมือนใคร   ซึ่งถึงแม้ตนจะขายได้เพียง 15  วันแต่ก็มีลูกค้าขาประจำที่ซื้อแล้วกลับมาซื้อซ้ำอีก   เพราะติดใจในรสชาติความอร่อยของหมูปิ้งร้านตนเอง  ที่ผ่านมาก็ไม่เห็นลูกค้าคนไหนบ่นว่าได้น้อยเลย   เพราะตนก็คิดว่าขนาดนี้และราคาเท่านี้ก็เหมาะสมแล้ว  แต่บางคนโดยเฉพาะเด็ก หรือนักเรียนมาซื้อตนก็จะแถมเพิ่มอีก 1 ถึง 2 ไม้

 

ด้าน น.ส.ขวัญใจ  อักษรณรงค์ อายุ 45 ปี  ลูกค้าคนหนึ่ง บอกว่า  ตนแวะมาซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งที่ร้านนี้เป็นประจำเกือบทุกวัน   ก็คิดว่าปริมาณเหมาะสมกับราคาไม่ได้แพงเลย  ถ้าซื้อหมูปิ้ง 7  ไม้  10 บาท  ข้าวเหนียวอีก 10 บาท รวมเป็น 20 บาทสำหรับตนก็อิ่มแล้ว   และตนมองว่าการขายแบบนี้ก็เป็นเอกลักษณ์ดี ส่วนรสชาติสำหรับตัวเองคิดว่าอร่อยถูกปาก

 

จากนั้นผู้สื่อข่าวก็ได้เดินทางไปสอบถาม น.ส.ศรีนาง   คงงาม  หรือขิง อายุ 30 ปี  ผู้โพสต์  ก็บอกว่าปกติตนเป็นตนสุราษฎร์ธานี  แต่สามีเป็นคนบุรีรัมย์  ตนจึงมาทำงานที่บุรีรัมย์ด้วย  โดยเมื่อ 2 วันก่อน ตนได้ไปทำงานกับแฟนตอนเช้าเห็นหมูปิ้งริมทางติดป้ายว่าหมูปิ้งไม้ละ 1.5 บาท  ก็เห็นว่าราคาถูกดียุคเศรษฐกิจแบบนี้ไม่น่าจะมีแล้วราคานี้   จึงได้แวะซื้อโดยหมูปิ้ง 50 บาท  และข้าวเหนียว 10 บาท   พอซื้อมาแล้วเห็นหมูปิ้งเล็กมากไม่เหมือนกับหมูปิ้งที่อื่น   แต่ราคาอาจจะสูงกว่านี้  สำหรับตนกินแล้วไม่อิ่มเพราะเป็นคนตัวใหญ่    จึงได้นำไปโพสต์ในเฟซบุ๊กของตัวเอง  ลักษณะแซวๆ ขำๆ ว่า "ขยี้ตาแรงมาก   นี้คือเรื่องจริงในประเทศบุรีรัมย์   น้ำตาสิไหล   7ไม้10 บาท   (หมูปิ้งยุคลุง)”  ก็ไม่คิดว่าจะมีคนเข้ามาคอมเมนท์จนกลายเป็นกระแสดรามา   

ยืนยันว่าไม่ได้มีเจตนาจะพาดพิงหรือทำให้ร้านได้รับความเสียหาย   ส่วนตัวเห็นใจแม่ค้าด้วยซ้ำที่ยุคเศรษฐกิจแบบนี้ยังขายไม้ละ 1.5 บาท หากเป็นไปได้ตนก็อยากให้แม่ค้าเปลี่ยนรูปแบบจาก 7 ไม้ 10 บาท ก็ทำขนาดให้ใหญ่ขึ้นแล้วขายไม้ละ 3 บาท หรือ 5 บาทไปเลยจะได้ประหยัดไม้ลดต้นทุนได้อีก   แต่ถ้าหากไม่ค้าไม่สบายใจกับที่ตนเองโพสต์จนกลายเป็นดรามา  วันหลังผ่านไปก็จะแวะไปขอโทษแม่ค้า   แต่ยืนยันว่ารสชาติอร่อยจริงและจะแวะไปอุดหนุนอีกแน่นอน    

                                                                                 
โดย - สุรชัย    พิรักษา