"โสมขาว" ร่างแผนเผด็จศึก "โสมแดง"

ด้วยการล้ำเส้นหรือโจมตีเขตเมืองหลวง รวมถึงการปรับปรุงขีดความสามารถด้านการเคลื่อนกำลังพล, การยกพลขึ้นบกและการป้องกันทางอากาศ โดยมีหัวใจสำคัญคือ การทำลายขีปนาวุธและอาวุธนำวิถีมากกว่า 1,000 ลูกของเกาหลีเหนือ ขณะที่กองกำลังส่งทางอากาศและนาวิกโยธิน แทรกซึมเข้าไปในกรุงเปียงยาง และโค่นระบอบการปกครองของเกาหลีเหนือแบบสายฟ้าแลป
จุดอ่อนของแผนยุทธศาสตร์เดิมของสหรัฐฯ-เกาหลีใต้ ที่มีชื่อว่า "OPLAN 5015" ที่จะใช้เรือบรรทุกเครื่องบิน, เครื่องบินรบและหน่วยนาวิกโยธินสหรัฐฯ ตอบโต้การโจมตีของเกาหลีเหนือ ก่อนกำลังเสริมของทหารสหรัฐฯจะไปถึงนั้น ถูกมองว่าต้องใช้เวลาหลายเดือน หรือถ้าจะโจมตีคลังแสงนิวเคลียร์กับฐานยิงขีปนาวุธ และลอบสังหารเจ้าหน้าที่ระดับสูงของเกาหลีเหนือ ก็ยังต้องใช้เวลากว่าที่กองพลยานเกราะของเกาหลีใต้จะไปถึงกรุงเปียงยาง
ผู้นำเกาหลีใต้ บอกด้วยว่า GDP ของเกาหลีใต้ มีขนาดใหญ่กว่าเกาหลีเหนือถึง 45 เท่า ดังนั้น ขีดความสามารถในการป้องกันประเทศก็ควรเหนือกว่า แต่จะสามารถทำได้หรือไม่ในความเป็นจริง และที่สำคัญคือมีการทุ่มงบประมาณทางทหารไปจำนวนมากแต่เหตุใดยังต้องพึ่งพาทหารสหรัฐฯ.